Şeyh Bedrettin

ŞEYH BEDRETTİN              “Hakikate”

Varidat’ bilirsiniz

Fusus’a methiye

Şeytanı kovdum, gelmemecesine.

Şeyhe göre

İlk söyleyen kendisidir

Altı yüz yıl önce.

Siyaset günleri gelip çatınca

Kır sakal

İnce boyun bulur

Urganın ucunda kendini

Bahanesi:

“Peygamberliğini ilan etmişti.”

Hayır! Yalan

Ben tanırım kendisini

Çocukluğundan asıldığı güne kadar

Hep yanındaydım

Hiç duymadım

Asmak için, yok etmek için

Önlerinden kaldırmak için

İftira ettiler

O’nun söyledikleri bambaşkaydı

“Din dersi seni Hak’tan uzaklaştırır.”

Cümlesinin başında

Hakk’ı tanımıyorsan, vardı

Cennete ve cehenneme dair söyledikleri

Misallerden birer misal

“İnsanoğlu yeniden olabilir topraktan”

Derdi.

Başkasına da inanmazdı.

Cahillerden nefret ederdi.

Okumadığı ilim kalmamıştı.

Her şeyi biliyordu.

Fukahaydı.

Müçtehitti nerdeyse.

Güler yüzlü olmadığı doğruydu

Hatta sinirliydi biraz

Anlayışsızlığa kızardı

Yüzü kızarırdı kızınca, kulağına kadar.

Keşif ehlinin hallerinden haber verirken

Sırtını yaslamıştı duvara

Yüzü odun, meşe odunu yanan

Ocağa dönükken

Düşündü ve buldu

Uzun düşüncelerden sonra.

Semah felsefesine inanırdı

“Bir tıkırtı coşa getirir aşığı.”

Kendi sonunu da biliyordu.

En çok çocuklara acıyordu.

Hakkında söylenenlerin çoğu yalan.

İftira yani asmak için

“Yok” etmek, önlerinden kaldırmak için.

Tam gönülden

Bütün benliğiyle inanırdı.

Kendi aklımca

Suret konusunda hata yapmış olsa da

Dosdoğru bir adamdı.

Hatası, hata bile sayılmaz

O çağda o zekâ ve bilgelik

Bu çağda yaşasaydı

Kim bilir neler söylerdi.

29.10.2011

TOKAT

“Kayıp kitap kitabından”